"Ο,τιδήποτε πάθουμε άδικα από κάποιον,ο Θεός υπολογίζει την αδικία αυτή είτε προς διάλυση των αμαρτημάτων μας, είτε προς απόδοση αμοιβής…'' Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος



Ιερές Ακολουθίες του μήνα
Αρχική » Κατήχηση » Κηρύγματα

Είναι πρωί, μίας ημέρας που για πολλούς είναι ίδια και όμοια με όλες τις υπόλοιπες. Το ξυπνητήρι ίσως να μη χτυπήσει, αλλά η συνήθεια μας όταν ξυπνήσουμε δεν αλλάζει. Με βήματα βαριά και έναν οργανισμό που προσπαθεί να λειτουργήσει, θα οδηγηθούμε μπροστά σε έναν καθρέφτη. Εκεί μια χούφτα φρέσκου νερού θα έρθει να χτυπήσει το πρόσωπό μας σαν κύμα που ταράζει τα λιμνάζοντα νερά. Τότε τα μάτια μας θα σηκωθούν και θα κοιτάξουν τον καθρέφτη. Θα καρφω­θούν πάνω στο είδωλό μας και θα αρχίσουν να το περιεργάζονται· οι σταγόνες του νερού, που κυλούν στο πρόσωπό μας, τα μάτια μας που είναι ακόμα πρησμένα, οι αλλαγές του χτες και οι αγωνίες του σήμερα. Όλα σκιαγραφημένα σε λίγα μόνο τετραγωνικά εκατοστά, σε δυο μάτια. Κοιτώντας αυτό το είδωλο πολλές φορές αβίαστα ξεπηδά από μέσα μας μία φαινομενικά αστεία ερώτηση: ποιος είσαι και τι θες;

Μα είσαι εσύ! Αλλά τι σημαίνει αυτό το εσύ; Ποιες λέξεις το διαμορφώνουν; Τι κάνει αυτό το εσύ τόσο μοναδικό; Είναι τόσο δύσκολο τελικά να ικανοποιήσουμε μία ερώτηση, της οποίας την απάντηση συναντάμε κάθε πρωί με τα μάτια μας στο είδωλό μας. Τα χείλη όμως είναι εκείνα που αδυνατούν να περιγράψουν με κάθε λεπτομέρεια αυτό το εσύ. Μέσα σε αυτό το παιχνίδι της σκέψης, ο νους, η καρδιά και συνείδηση θα έρθουν ως άλλες νύμφες να εμπλακούν και τότε το ερώτημα θα λάβει μεγαλύτερη ένταση. Είμαι καλός ή κακός; Είμαι αληθινός ή ψεύτικος; Είμαι εγώ ή το είδωλό μου; Πως πορεύομαι και πως αλλάζω; Τέλος, χρόνου... Πρέπει να φύγουμε μπροστά από τον καθρέφτη γιατί η αληθινή ζωή κυλά και δεν περιμένει. Φεύγοντας όμως από εκεί όλοι έχουμε σχηματίσει μία άποψη. Άλλοι από εμάς κοιτάζοντας αυτό το είδωλο συνάντησαν την «τελειότητα» και άλλοι την «πτώση». Κάποιοι λίγοι από εμάς, συνάντησαν εικόνα Θεού και τα χείλη τους ψέλλισαν ένα Κύριε Ελέησον.

Το «γνώθι σαυτόν» είναι ένας δρόμος βαρύς και μία πορεία που δεν κατακτιέται σε μία μέρα. Θέλει δύναμη και αντοχή. Χρειάζεται το θάρρος να παραδεχτούμε ότι έχουμε αδυναμίες και ελαττώματα. Χρειάζεται τόλμη να πούμε «εγώ φταίω» και να κάνουμε τον εγωισμό μας θρύψαλα. Αιώνιες φιγούρες σε αυτήν την πάλη του «γνώθι σαυτόν», ο Φαρισαίος και ο Τελώνης. Και οι δύο εισέρχονται στο ναό και οι δύο φαίνονται να έχουν τη διάθεση να προσεγγίσουν το Θείο. Κι όμως... Ο Φαρισαίος στέκεται αγέρωχος υμνώντας τελικά τον εαυτό του και ο Τελώνης είναι εκείνος που αληθινά υμνεί το Θεό και ξεδιπλώνει τον εαυτό του. Ο μεν εισέρχεται στο ναό κουβαλώντας το είδωλό του, ο δε εισέρχεται κουβαλώντας και καταθέτοντας την καρδιά του. Ο Φαρισαίος διακατέχεται από άπειρο εγωισμό, ενώ εκείνος ο Τελώνης με παρρησία κλείνει τον αυχένα του προς τον Κύριο και Τον θερμοπα­ρακαλεί να πάρει τελικά αυτό το «εγώ» του καθρέφτη του και να το περιθάλψει.

Σήμερα, δεν είναι μία μέρα όπως όλες οι άλλες· σήμερα είναι Κυριακή. Κι όλοι μας σταθήκαμε ενώπιον του Θεού και συμμετείχαμε στο Μυστήριο των Μυστηρίων, στη Θεία Λειτουργία. Όλοι μας ήμασταν παρόντες τη στιγμή που ο Χριστός προσέφερε Εαυτόν στο θυσιαστήριο. Αν φέραμε μέσα σε αυτό το ναό το είδωλό μας και αυτό προσκυνήσαμε, όπως έκανε ο Φαρισαίος, ήρθε η ώρα να σπάσουμε τον καθρέφτη. Ήρθε η ώρα που σα νέοι Τελώνες θα πάψουμε να βλέπουμε το αψεγάδιαστο είδωλό μας και θα συναντήσουμε εκεί πάνω στο θυσιαστήριο τον αληθινό εαυτό μας. Γιατί ο Χριστός ήρθε να αναστήσει την πεπτωκυία φύση μας. Γιατί αν δεν είχαμε κάνει λάθη δεν θα ήμασταν έξωθεν του παραδείσου. Δεν είναι εύκολο να δούμε τον αληθινό μας εαυτό, αλλά ας αφήσουμε αυτή τη χούφτα δροσερού νερού να μας τη χαρίσει ο Θεός και σαν το κύμα που διαβρώνει το βράχο να μας βοηθήσει να δούμε το αληθινό μας πρόσωπο, να μεταβληθούμε προς το αγαθό και να Τον συναντήσουμε στην Βασιλεία των Ουρανών. 

Π.Π





Επίκαιρα κείμενα

DVD Πατήστε εδώ για να το δείτε

Επικοινωνία | Ο Ναός μας | Εκδόσεις
Copyright Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου του Νέου, με την υποστήριξη της e-RDA