Στη σκέψη του ανθρώπου, συχνά, περνά μια ερώτηση που βγαίνει από την στεγνή, κοσμική λογική του και σπαθίζει την καρδιά του: «Μα που είναι ο Θεός;». Πρόκειται για το ερώτημα, όχι της αναζήτησης, αλλά της άρνησης του Θεού. Κοιτά γύρω του, μέσα του και δεν «βρίσκει» ούτε την υποψία του Θεού... Βλέπει κυρίως τον εαυτό του και τον κόσμο, ίσως με μια απογοήτευση και για τα δύο... Ζει μια βαθιά ερήμωση που τελικά τον οδηγεί στο συμπέ­ρασμα πως ο Θεός είναι απών. Αλλά πρόκειται, όντως, για απουσία του Θεού; Πως και που μπορούμε να δούμε τον Θεό; Και ποιος είναι;

Ο Θεός είναι πανταχού παρών... Είναι στο αιώνιο, άχρονο «τώρα» και πληρεί τα πάντα. «Ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστι», μας είπε ξεκάθαρα ο Χριστός, ο ενανθρωπισμένος Λόγος του Θεού, το δεύτερο πρόσωπο του Τριαδικού Θεού. Ο Θεός, λοιπόν, μας απαντά και μας κραυγάζει σιωπηλά ως αύρα λεπτή, πως είναι μέσα μας, γύρω μας... Είναι πάντοτε παρών στην συνάντησή Του με τον άνθρωπο· για τον καθέναν μας ξεχωριστά και με όλους μαζί. Και η αγάπη Του είναι απέραντη και συνοδεύεται με δύο δώρα, την ελευθερία και το αυτεξούσιο.

Ο Θεός ενεργεί, τρέφει και συντηρεί τα σύμπαντα, εργάζεται και αδημονεί για τον άνθρωπο, για αυτόν που είναι απών κάθε φορά στη συνά­ντηση... Ο Θεός πάντοτε περιμένει τον άνθρωπο αλλά ο άνθρωπος πόσο μπορεί να περιμένει γι’ αυτήν την συνάντηση με τον ζώντα Θεό; Γιατί να περιμένει; Ο Θεός είναι εδώ και περιμένει να πραγματοποιήσει την σωτηρία μας, την επιστροφή μας σε Εκείνον, στην πατρίδα μας, αρκεί εμείς να δώσουμε ένα μικρό σημάδι πόθου για την Αγάπη Του...

Εύκολα ο ορθολογικός, υλικός νους θα διερωτηθεί: «σωτηρία από τι πράγμα;» Μα, από όλη αυτή τη φρίκη του «μέσα μας» και του «έξω μας», από την απουσία μας, από την ερήμωσή μας. Να συνειδητοποιήσουμε πως ο Θεός είναι εδώ και πως αν αφεθούμε σε Εκείνον θα κάνει καλά τη «λέπρα» μας, θα μείνει αθάνατη η ύπαρξή μας στην ζωή του μέλλοντος αιώνος. Η βασιλεία του Θεού μπορεί να ξεκινήσει τώρα για εμάς και να μην τελειώσει ποτέ. Είναι μέσα μας, γύρω μας. Την φέρνει ο Χριστός αρκεί να επιστρέψουμε σε Αυτόν. Ακριβώς, όπως έκανε ο ένας από τους δέκα λεπρούς. Και οι δέκα συνάντησαν τον Χριστό και οι δέκα καθαρί­σθηκαν και σώθηκαν από Αυτόν αλλά ένας μόνο Τον βρήκε... Ένας μόνο κατάλαβε και ένιωσε την βασιλεία του Θεού να έχει αρχίσει. Οι υπόλοιποι, αν και εξίσου ευεργετημένοι, προσπέρασαν, απουσίασαν τελικά από την συνάντηση με τον ζώντα Θεό. Κυρίως, γιατί δεν είδαν ότι περίμεναν... Γιατί πήγαν στην συνάντηση έχοντας προσκολληθεί σε αυτό που ήθελαν ή νόμιζαν για τον Θεό. Αλλά έτσι δεν συναντάς τον ζώντα Θεό. Έτσι συναντάς το φτωχό, λεπρό και τραυματισμένο εγώ σου και αγνοείς τον Θεό.

Για να αισθανθείς τον Θεό, να συναντηθείς και να ζεις μαζί Του αιωνίως χρειάζεται να έχεις τα χέρια σου αδειανά, το μυαλό σου ανοιχτό και την καρδιά να προσμένει. Δεν μπορείς να αναμένεις από τον Θεό να χωρέσει στην προσκόλληση της αμαρτίας σου. Ο Θεός χωρά στο άδειο μυαλό και στην γεμάτη καρδιά. Στο άδειο από «θέλω» μυαλό και στην γεμάτη καρδιά από διάθεση να συναντηθεί μαζί Του και με τους άλλους ανθρώπους, όλους ανεξαιρέτως. Και όταν αδειάσει το ένα και γεμίσει το άλλο με θαυμασμό βλέπεις τον άναρχο, απερινόητο Θεό να χωρά στο δικό σου μυαλό, να αναλαμβάνει τα «θέλω» σου, να ενεργεί στην δική σου καθημερινότητα, να πληρώνει την δική σου καρδιά, σε μια μυστηριακή αιώνια συνάντηση μαζί Του. Μια διαρκής συνάντηση ανάμεσα σε εσένα και τον Θεό, μοναδική και μυστική αλλά με άπλετο χώρο για όλους... Στο χέρι σου να επιλέξεις αν θα είσαι παρών...

Π.Π