Xριστός γεννάται και η ελπίδα σκορπά παντού! Χριστός γεννάται και τα πρόσωπα μας δεν πρέπει να σκυθρωπούν! Χριστός γεννάται και η ζωή αναγεννάται! Χριστός γεννάται και η ανθρώπινη φύση υψώνεται! Χριστός γεννάται και η σφραγίδα της αιώνιας ζωής τίθεται!

Τα φώτα, τα στολίδια, τα κάλαντα που ακούστηκαν από άκρη σε άκρη αυτού του τόπου γέμισαν τον αέρα με φωνές, που πρόσμεναν το σημερινό γεγονός, τη γέννηση του Χριστού. Τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε νόημα αν δεν αναφέρονταν στην γέννηση του ίδιου του Θεού. «Άναρχος Θεός καταβέβηκεν και εν τη Παρθένω κατώκησεν, Βασιλεύς των όλων και Κύριος, ήλθε τον Αδάμ αναπλάσασθαι» ακούγεται στα βυζαντινά κάλαντα. Η παράδοση μας, που πολλοί την παραμελούμε, σοφά μεταφέρει το χαρμόσυνο μήνυμα, όπως βαθειά στην ψυχή τους το ένιωθαν οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας. Ο Θεός, ο δημιουργός των όλων, καταδέχεται να λάβει την ανθρώπινη φύση. Βρίσκει εκλεκτό «σκεύος» την Παναγία και λαμβάνει σάρκα και οστά για να αναπλάσει τον Αδάμ. Λαμβάνει σάρκα και οστά για να αναπλάσει τον άνθρωπο. Λαμβάνει σάρκα και οστά για να επουλώσει τις πληγές του καθένα μας. Μας παίρνει από το χέρι για να μας οδηγήσει στον Παράδεισο· εκεί που δε χωρά στεναχώρια και θλίψη. Εκείνος, που με τα χέρια του πηλό έπλασε και μας δημιούργησε, τώρα ο Ίδιος, πηλός γίνεται για να μας σώσει.

Γιατί λοιπόν τα πρόσωπά μας να θλίβονται; Γιατί να μη πλημμυρίζουμε από αυτή τη χαρά; Ο Κύριος γεννάται για τον καθένα από εμάς ξεχωριστά. Ο Χριστός γεννάται για κάθε πτώση μας, κάθε λάθος μας και κάθε μας πίκρα! Είναι Εκείνος που θα γεννηθεί σαν παιδί σε μια σκοτεινή σπηλιά. Αυτή η σπηλιά δεν είναι άλλη από την καρδιά μας που φέρει πίκρες και καημούς, πτώσεις και αγωνίες. Αλλά Εκείνος έρχεται για να τη γεμίσει με φώς. Εκείνος έρχεται και δίνει αιώνια υπόσχεση και ανοίγει τη Βασιλεία των Ουρανών για να μας υποδεχτεί ξανά. Εκείνος έρχεται για να διδάξει και να πάθει για χάρη μας. Αλλά πρωτίστως έρχεται για να αναστηθεί και να μας αναστήσει. Να μας απλώσει το χέρι και να μας σηκώσει από τον Άδη της ψυχής μας, όπως ακριβώς τον Αδάμ, τον πρώτο άνθρωπο. Γιατί για Εκείνον,  κάθε ένας από εμάς είναι μοναδικός και πρώτος. Κάθε ένας από εμάς είναι το δικό του αγαπητό παιδί που πασχίζει να το σώσει και του απλώνει το χέρι σε κάθε στιγμή και σε κάθε αγωνία.

Ας μην μελαγχολούμε και ας μη θλιβόμαστε. Ο Χριστός εγεννήθη και τα σύμπαντα χαίρουν! Κι εμείς να χαρούμε! Κι εμείς να σκιρτήσουμε από προσμονή! Κι εμείς να Του φτιάξουμε σπάργανα! Κι εμείς να του προσφέρουμε δώρα! Το νεογέννητο βρέφος, ο Χριστός ο ίδιος, περιμένει τα δώρα μας. Τι έχουμε εμείς να Του προσφέρουμε; Μα, τι άλλο; Τις πτώσεις και τα λάθη μας, τις αγωνίες και τους φόβους μας. Εκείνος θα τα πάρει και είναι σίγουρο ότι θα τα μετατρέψει όλα σε χρυσό, λιβάνι και σμύρνα· σε δύναμη, υπομονή και αγάπη. Ας αναλογιστούμε λίγο· αν καταδέχεται Εκείνος «δι’ ού τα πάντα εγένετο» να λάβει την ανθρώπινη φύση, πόση μπορεί να είναι αγάπη Του για εμάς; Η ερώτηση ρητορική και η απάντηση μία προσωπική πρόσκληση για τον καθένα μας! Χριστός Ετέχθη!

Π.Π