Γιά μία ἀκόμη χρονιά πλησιάζει αὐτή ἡ μεγάλη ἑορτή τῆς Χριστιανοσύνης, πού λέγεται Χριστούγεννα! Καί δέν ρωτάω ἐάν καταλαβαίνουμε τί σημαίνει αὐτή ἡ ἑορτή, διότι μέ ὅλα αὐτά πού βλέπουμε νά γίνονται σήμερα, εἶναι μᾶλλον ἀνώφελο. Ἐάν καταλαβαίναμε τί σημαίνει Χριστοῦ Γέννησις, ὅλη τήν ἡμέρα θά ἤμασταν γονατιστοί καί κλαίγοντας, θά κάναμε μετάνοιες.

Δύο χιλιάδες δεκατέσσερις ἑορτές Χριστουγέννων λοιπόν, ἔχουν ἔρθει γιά ὅλο τόν κόσμο καί ἔχουν ἑορτασθεῖ ἀπό ὅλο τόν κόσμο, μέ διαφορετικούς ὅμως τρόπους κι ἐκδηλώσεις ἀνά τόπο καί χρόνο. Καί παρά τίς ὅποιες διαφορές αὐτῶν τῶν ἐκδηλώσεων, κοινό σημεῖο εἶναι ἡ χαρά κι ἡ εὐτυχία. Γιά τούς περισσότερους βέβαια, αὐτά τά συναισθήματα διαρκοῦν μόνον ὅσο κρατοῦν τά πάρτυ, τά ξεφαντώματα, οἱ χοροί, τά ξενύχτια καί κάθε τέτοιου εἴδους, τέλος πάντων, πανηγύρι καί κραιπάλη, πού διοργανώνεται πρός τιμήν τοῦ πνεύματος τῶν ἡμερῶν.

Ὅμως, πῶς νά ἑόρτασαν ἄραγε οἱ ἴδιοι οἱ πρωταγωνιστές τῆς ἑορτῆς τήν ἡμέρα ἐκείνη; Μέ τί τρόπο ὑποδέχθηκαν τήν Πρώτη τῆς ἑορτῆς καί πῶς τήν τίμησαν; Ἐάν πᾶμε πίσω στό χρόνο γιά νά ξεκινήσουμε μέ αὐτούς πού τήν προετοίμασαν, θά δοῦμε τούς Ἁγίους Προπάτορες (τούς παπποῦδες )τήν Ἁγία Ἄννα καί τόν Ἅγιο Ἰωακείμ, γιά τούς ὁποίους ὅλοι πλέον ξέρουμε τόν καημό καί τήν πίκρα πού εἶχαν, μιᾶς καί ἡ ἀτεκνία μεταφραζόταν ὡς καί κατάρα ἀκόμη ἀπό τόν Θεό. Βαρύ φορτίο, τό ὁποῖο ὅμως ἀντιμετώπιζαν μέ ὑπομονή, προσευχή καί πίστη. Κάποια στιγμή ἡ προσευχή τῶν Ἁγίων εἰσακούεται καί ἡ ἐπιθυμία γίνεται πραγματικότητα. Ἀποκτοῦν ἕνα πανέμορφο κοριτσάκι.

Μετά ἀπό τόσα βάσανα καί προσμονή, ποιός μπορεῖ νά περιγράψει τήν χαρά καί τήν εὐτυχία τοῦ ἁγίου ἐκείνου ἀνδρογύνου; Καί μόλις τό κοριτσάκι γίνεται τριῶν ἐτῶν, γίνεται τό ἑξῆς (γιά ἐμᾶς τούς ἁπλούς ἀνθρώπους) παράξενο: οἱ γονεῖς παίρνουν ἀγκαλιά τό παιδί καί πηγαίνουν καί τό ἀφήνουν στό Ναό τοῦ Θεοῦ, ὅπως εἶχαν πεῖ. Τό μόλις τριῶν ἐτῶν κοριτσάκι τους τό παραδίδουν στά χέρια τοῦ ἱερέα Ζαχαρία καί φεύγουν, ξέροντας ὅτι θά μείνει ἐκεῖ γιά δώδεκα ὁλόκληρα χρόνια. Αὐτό ποιός μπορεῖ νά τό διανοηθεῖ; Τό δῶρο πού μετά ἀπό τόσα χρόνια ἱκεσίας καί πόνου τούς δόθηκε, τώρα ἠθελημένα τό ἀποχωρίζονται. Πόση πίστη πρέπει νά εἶχε ἐκεῖνο τό ἀνδρόγυνο γιά νά πράξει κάτι τέτοιο; Πόση ἀγάπη καί ὑπακοή εἶχαν στόν Θεό; Γι’ αὐτούς, ἦταν κάτι τό ἀπολύτως αὐτονόητο ὅτι τό κοριτσάκι τους τό ἔδωσε Ἐκεῖνος, ὁπότε καί ἦταν τελείως φυσιολογικό νά τό παραδώσουν στά χέρια Του, αἰσθανόμενοι μάλιστα καί μεγάλη σιγουριά γιά τό μέλλον τοῦ παιδιοῦ τους!

Ὁ ἑπόμενος πρωταγωνιστής, εἶναι τό κοριτσάκι ἐκεῖνο, τό ὁποῖο σέ ἡλικία δεκαπέντε περίπου ἐτῶν, δέχεται τήν ἐπίσκεψη τοῦ ἴδιου τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, ὁ ὁποῖος τῆς λέει ὅτι τήν διάλεξε ὁ Θεός γιά νά φέρει στόν κόσμο τόν Μεσσία καί Υἱό Του! Καί βεβαίως μέ χαρά, πίστη καί μεγάλη ταπείνωση δέχεται τήν Θεία τιμή καί συνάμα τήν Θεία ἀποστολή. Αὐτό, θά μποροῦσε νά πεῖ κανείς πώς ἦταν εὔκολο καί ὄμορφο καί σαφῶς θά τό δέχονταν κάθε γυναίκα μέ εὐχαρίστηση καί ὑπερηφάνεια. Αὐτό γιά τήν ὥρα τό προσπερνᾶμε καί θά ἐπανέλθουμε σ’ αὐτό πιό κάτω.

Ἑπόμενος ἥρωας ὁ Ἰωσήφ. Σέ προχωρημένη, λέει τό Ἱερό Εὐαγγέλιο, ἡλικία, καί ἤδη χῆρος μέ παιδιά, μνηστεύεται τήν πολύ νεαρή Μαριάμ ἀναλαμβάνοντας τήν προστασία της. Πόσο ἄραγε κλονίστηκε καί ταράχτηκε, ὅταν ἄκουσε ἀπό τήν ἴδια τήν μνηστή του ὅτι περιμένει παιδί; Ἀλλά καί πόσο καλόψυχος ἦταν ὥστε νά ἀποφασίσει ὄχι μόνο νά μήν τήν διαπομπεύσει, ἀλλά νά τήν φυγαδεύσει κιόλας προστατεύοντας τήν! Καί τήν παραμονή τῆς ὑλοποίησης τῆς ἀπόφασής του, δέχεται τήν ἐπίσκεψη τοῦ Ἀρχαγγέλου, ὁ ὁποῖος τοῦ λέει τί πραγματικά συμβαίνει καί ὁ Ἰωσήφ δεχόμενος τά ἀγγελικά λόγια, μέ μεγάλη πίστη κάνει ὑπακοή στό θέλημα Ἐκείνου τόν ὁποῖο ἀγαπᾶ μέ ὅλη του τήν ψυχή. Ποιός ἄνδρας θά ἀνεχόταν ἄραγε νά βλέπει τήν μνηστή του νά κυοφορεῖ χωρίς νά εἶναι δικό του τό παιδί καί ἐπιπλέον νά ἀκούει συνεχῶς ἀπό τόν Ἄγγελο τό «λάβε τήν γυναίκα καί τό παιδί αὐτῆς…» μέ τόση ταπείνωση καί νηφαλιότητα ὅση ὁ Ἅγιος Ἰωσήφ;

Καί βεβαίως πρέπει νά ἀναρωτηθοῦμε καί τό ἑξῆς: Ἐάν κάποιο ἀνδρόγυνο εἶχε πληροφορηθεῖ ὅλα αὐτά, τί θά αἰσθανόταν γιά τό μέλλον του; Τό λιγότερο ὅτι ὅλα πλέον γι’ αὐτούς εἶναι ἐξασφαλισμένα. Πώς ὅπου κι ἄν πᾶνε κι ὅπου καί ἄν βρεθοῦν ὅλες οἱ πόρτες θά εἶναι ἀνοιχτές γι’ αὐτούς καί πώς τά πάντα θά πηγαίνουν ὅπως αὐτοί θέλουν χωρίς κόπους κι ἐμπόδια, ἀφοῦ ἐκτελοῦν ἀποστολή ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό. Ἀντ’ αὐτοῦ ὅμως, βλέπουμε τήν νεαρή Μαριάμ ἑτοιμόγεννη, νά ταξιδεύει μέ μεγάλη ταλαιπωρία ὧρες καί ὧρες ἐπάνω σέ ἕνα γαϊδουράκι, πηγαίνοντας σέ μία ἄγνωστη πόλη καί χωρίς νά ἔχει δίπλα της τό στήριγμα πού γυρεύει κάθε γυναίκα πού εἶναι ἑτοιμόγεννη, τήν μητέρα της. Καί τό ἀποκορύφωμα; Στήν Βηθλεέμ πού φτάνουν, δέν βρίσκουν οὔτε ἕνα δωμάτιο γιά νά μείνουν. Ἡ διαδικασία τοῦ τοκετοῦ ἔχει ἤδη ἀρχίσει μά ὅλες οἱ πόρτες κλείνουν καί δέν τούς δέχεται κανείς. Μποροῦμε λίγο νά μποῦμε στή θέση τους; Οἱ ἄντρες στή θέση τοῦ Ἰωσήφ καί οἱ γυναῖκες στή θέση τῆς ἑτοιμόγεννης Μαριάμ; Ἀπελπισία καί πανικός. Τελικά θά βολευτοῦν σέ μία σπηλιά-στάβλο, ὅπου μόνη κι ἔρημη ἡ μικρή κοπέλα θά γεννήσει πάνω σε ἄχυρα, ἀνάμεσα σέ ζῶα πού τήν κοιτοῦν κι αὐτά μέ ἀπορία, ἀφοῦ παρόλη τήν περιπέτειά της καί τήν ἀγωνία της, εἶναι λαμπερή, τρισευτυχισμένη καί δοξολογεῖ τόν Θεό.

Εὔκολο λοιπόν, ὅπως εἴπαμε πιό πάνω, νά δεχθεῖ μία γυναίκα μία τέτοια τιμή. Πόση πίστη καί ἀγάπη στόν Θεό ὅμως χρειάζεται γιά νά δεχθεῖ τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο θά ἐξελιχθοῦν τά γεγονότα; Σέ ποιά γυναίκα νά ἔλεγες ὅτι θά γεννήσει τόν Μεσσία καί νά μήν περίμενε δόξες, τιμές, ἀνέσεις καί μία καλύτερη πλέον ζωή χωρίς κόπο, ἐμπόδια καί πόνο; Καί ποιά ἐπίσης δέν θά γόγγυζε κατά τοῦ Θεοῦ ὅταν θά βίωνε τήν ἀπόρριψη τοῦ κόσμου, τήν ταλαιπωρία τοῦ τοκετοῦ μέσα σέ ἕναν στάβλο, τήν ἔχθρα καί τό κυνήγι ἀπό τόν ἴδιο τόν ἄρχοντα τῆς πατρίδας της, τά ἀγωνιώδη ταξίδια μέσα στίς ἐρημιές γιά νά γλιτώσουν ἀπό τούς στρατιῶτες, τήν ἀγωνία γιά τό παιδί της ὅταν ἀργότερα θά τό κυνηγοῦσε ὁλόκληρη ἡ ἀνωτέρα τάξη τῆς κοινωνίας της καί στό τέλος τόν ἀβάσταχτο πόνο νά δεῖ τό μοναχοπαίδι της καρφωμένο ἐπάνω στό Σταυρό.

Γιά τόν κύριο πρωταγωνιστή καί ἥρωα τῆς ἑορτῆς αὐτῆς τί μποροῦμε νά ποῦμε! Καί μόνον τό ὅτι ὁ Θεός ἀφήνει τήν Αἰωνία Δόξα Του καί καταδέχεται νά κατέβει στόν κόσμο, νά γεννηθεῖ πάμφτωχος σέ ἕναν στάβλο γνωρίζοντας μάλιστα ὅτι θά χλευαστεῖ, θά ἐξευτελιστεῖ καί θά σταυρωθεῖ κιόλας ἀπό τό δημιούργημά Του, αὐτό τά λέει ὅλα.

Βλέπουμε λοιπόν, πώς ὁλόκληρη ἡ λαμπερή αὐτή ἑορτή πού τιμοῦμε σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο, ἀπό τούς ἴδιους τούς ἥρωες καί πρωταγωνιστές της θεσπίστηκε, θεμελιώθηκε καί τιμήθηκε μέ ὑπομονή, σύνεση, ἐγκράτεια, ὑπακοή, προσευχή, δοξολογία καί πάνω ἀπ’ ὅλα μέ πίστη καί ἀγάπη στόν Θεό. Ἐμεῖς σήμερα μέ πόσα ἀπό αὐτά τιμοῦμε τήν Ἡμέρα αὐτή καί τί ἀπό ὅλα αὐτά ἔχουμε στήν καρδιά μας; Λέμε ὅτι χαιρόμαστε νά γιορτάζουμε τά Χριστούγεννα! Πῶς καί μέ ποιόν τρόπο ..; ἀφοῦ δέν ἔχουμε καμία σχέση μέ

Ἐκείνους πού πρωταγωνίστησαν στήν δημιουργία τῆς ἑορτῆς καί μάλιστα διαλαλοῦμε κιόλας ὅτι δέν πιστεύουμε στό τιμώμενο πρόσωπο γιά τό ὁποῖο γίνεται ἡ ἑορτή; Πῶς εἶναι δυνατόν ἐκεῖνοι στούς ὁποίους χρωστᾶμε τήν ὕπαρξη τῆς ἑορτῆς νά φερόντουσαν μέ τόση πίστη καί ἀγάπη στόν Θεό καί ἐμεῖς τίς Ἅγιες αὐτές ἡμέρες, νά κάνουμε τόσες ἁμαρτίες καί νά νομίζουμε κιόλας ὅτι ἑορτάζουμε ὅπως ἀξίζει τήν τοῦ Χριστοῦ Γέννηση; Ἀπέχουμε μακράν ἀπό πολλά. Ἀπό πάρα πολλά. Μήν περιμένουμε σωτηρία, οὔτε καί νά ἀλλάξει κάτι ἀπό αὐτά πού ζοῦμε, ἀφοῦ ἐμεῖς ἐξακολουθοῦμε νά ἤμαστε αὐτοί πού ἤμαστε καί νά σκεφτόμαστε ὅπως σκεφτόμαστε. Ἡ δουλειά τοῦ διαβόλου εἶναι νά διαβάλει τά τοῦ Θεοῦ. Αὐτή ἔχει γίνει καί ἡ δική μας, νά διαβάλουμε καί νά ἀλλάζουμε τά τῆς πίστεως καί τά τοῦ Θεοῦ. Ἀκόμα καί τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο θά ἔπρεπε ὡς συνειδητοί Χριστιανοί νά τιμοῦμε καί νά ἑορτάζουμε τήν τοῦ Χριστοῦ Γέννηση. Ἴσως άποτε νά ἀλλάξουμε μυαλά καί νά συνέλθουμε. Ποιός ξέρει; Γίνονται καί θαύματα!

Καλά Χριστούγεννα!

Ἀναστάσιος Μυρίλλας