Ας αλλάξουμε λοιπόν.... Αυτό είναι που βροντοφωνάζουν τα χείλη όλων μας. Αγανακτούμε με την υπάρχουσα κατάσταση οικονομική, κοινωνική και πολιτική και απαιτούμε την αλλαγή. Κι όσο κι αν δεν μπορούμε να το πιστέψουμε, όλοι κάνουμε την ίδια διαπίστωση. Το πρόβλημα μας είναι η νοοτροπία μας. Το πρόβλημά μας είναι πως αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Ας αλλάξουμε λοιπόν... Αλλά το ερώτημα είναι πως θα το κάνουμε; Τι είναι αυτό που κάναμε τόσα χρόνια λάθος; Τι είναι αυτό που πρέπει να ξεριζώσουμε και τι αυτό που στη θέση του πρέπει να βάλουμε;

Δεμένοι με την καθημερινότητά μας και τα του οίκου μας, όχι μόνο αγνοούμε τι γίνεται στον περί­γυρό μας, αλλά προσπα­θούμε να κάνουμε τα πάντα για το συμφέρον μας. Ο «εαυτού­λης» μας είναι πάνω από όλα και όλους. Εμείς πρέπει να κερδί­σουμε, εμείς δεν πρέπει να χάσουμε, εμείς πρέπει να ξεχωρίσουμε  κι εμείς οι ίδιοι να αγανακτήσουμε και να αδιαφορήσουμε ταυτόχρονα όταν όλα δεν πάνε καλά. Τελικά, όλα πρέπει να αλλάξουν, αλλά όχι εμείς. Είναι αλήθεια πως καμιά φορά αυτό δε γίνεται εσκεμμένα. Δενόμαστε τόσο πολύ με την καθημερινότητα μας που φτάνουμε στο σημείο ακόμη και το περιττό να το βλέπουμε απαραίτητο. Η λιτή ζωή, ενδεχομένως, των γονιών ή των παππούδων μας, μοιάζει πλέον εξωφρενική στη σκέψη μας. Και με αυτά και με κείνα, οι άμυνές μας πέφτουν και τα ουσιαστικά μοιάζουν επουσιώδη και τα ασήμαντα σημαντικά.

Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα δεν θα μπορούσε να τονίσει με καλύτερο τρόπο την απουσία μας από την ενεργή ζωή. Στο δείπνο αυτό οι προσκεκλημένοι πολλοί, αλλά όλοι τους δεμένοι στις υποχρεώσεις τους, δικαιολογούν τους εαυτούς τους και απέχουν του δείπνου. Ένα λαμπρό δείπνο έχει ετοιμαστεί για  εκείνους, αλλά όλοι τους βρίσκουν μια δικαιολογία για να δεθούν περισσότερο με την καθημερινότητά τους και να αρνηθούν την πρόσκληση. Άραγε, μας θυμίζει κάτι αυτή η εικόνα;

Γεννηθήκαμε Χριστιανοί κι αυτό το κουβαλάμε σαν δεδομένο στη συνείδηση μας, αλλά παραμένει μετέωρο στις καρδιές μας. Κι όσο ο καιρός περνάει εμείς γινόμαστε περισσότερο ορθολογιστές, και τόσο οι αξίες μας ξεθωριάζουν και τόσο ο εγωισμός μας φουντώνει. Που είναι η αγάπη, η θυσία και η προσφορά που θα ‘πρεπε να μας λαμπρύνουν ως Χριστιανούς; Ο Κύριος που μας κάλεσε στο δείπνο δεν είναι άλλος από τον Θεό μας, και εμείς κάθε μέρα Του στρέφουμε την πλάτη, κάθε μέρα βρίσκουμε και μια δικαιολογία. Κι αν οι προσκλήσεις είναι άπειρες, ο χρόνος δεν είναι.

Μέσα σ’ αυτή τη δίνη, ένας άνεμος δυνατός μπορεί να φυσήξει και να τα γκρεμίσει όλα. Όχι γιατί η δύναμη του ανέμου είναι ανυπολόγιστη, αλλά γιατί τα δικά μας θεμέλια είναι ανύπαρκτα. Παρόλα αυτά ο Οικοδεσπότης εξακολουθεί σε κάθε Θεία Λειτουργία να μας προσκαλεί να γευτούμε το Σώμα και το Αίμα Του. Αυτή είναι η αλλαγή που χρειαζόμαστε. Ας πάρουμε τον τίτλο του Χριστιανού και ας τον κάνουμε βίωμα. Ας διδαχθούμε από την αγάπη και την ταπείνωση του Χριστού και αυτά να φέρουμε στις καρδιές, στα σπίτια μας και στην κοινωνία μας. Τα περίτεχνα λόγια είναι περιττά, οι αληθινές πράξεις είναι αυτές που τελικά μπορούν να μεταβάλουν όλον τον άνθρωπο. Αυτό ακριβώς έκανε ο Θεός για εμάς· γεννήθηκε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε. Αυτό ακριβώς ας κάνουμε κι εμείς για τους εαυτούς μας και τους συνανθρώπους μας. Ας προσφέρουμε σώμα και καρδιά για να βρεθούμε όλοι μαζί άξιοι συνδαιτυμόνες του δείπνου.

Π.Π