Καί βέβαια «θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ». Πάντα ἀναδεινύονται Ἅγιοι στήν Ἐκκλησία, μερικές φορές ἀναγνωρίζονται ἀπό τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας καί ἀνακηρύσσονται ἀπ’ αὐτήν. Ὅμως τίς πιό πολλές φορές παραμένουν ἄγνωστοι στούς πολλούς καί εἶναι γνωστοί μόνο στό Θεό. Τέτοιοι ἄγνωστοι ὑπάρχουν ἀκόμη καί στά μοναστήρια καί πολύ περισσότεροι στόν κόσμο, στήν κοινωνία. Τίς προάλλες ἡ τηλεόραση παρουσίαζε ἕναν ἁπλό ἄνθρωπο, τόν μπάρμπα-Στέργιο, πού ζεῖ σ’ ἕνα ἀπομακρυσμένο χωριό τῆς Ἠπείρου. Σκοπός τῆς ἐκπομπῆς ἦταν νά βρεῖ ἀνθρώπους σαφῶς προχωρημένης ἡλικίας καί νά τούς ρωτήσει γιά τή μακροζωΐα τους ὅσο καί γιά τή βιοτή τους.

Ὁ μπάρμπα-Στέργιος εἶναι 106 ἐτῶν καί ἀκόμη κινεῖται ἄνετα καί ἐργάζεται. Τό χωριό του εἶναι ὀρεινό κι αὐτός ἔχει τό ἐπάγγελμα τοῦ σαμαρᾶ, σύμφωνα μέ τίς ἀνάγκες τοῦ χωριοῦ του, ἐπάγγελμα πού τό εἶχε καί ὁ πατέρας του. Μιλάει ἤρεμα καί σωστά, καθώς ἀφηγεῖται τά σχετικά μέ τή ζωή του. Κοιτάζει τόν συνομιλητή του στά μάτια, φιλικά, στοργικά... «Ἔχω δυό παιδιά, δυό ἀγόρια. Μένω μέ τό μεγάλο μου γιό!... Ἔχω καλά παιδιά καί νύφες. Ἄς εἶναι δοξασμένο τό ὄνομα Του! Δουλεύω κάθε μέρα, τό κατά δύναμη βέβαια». Τόν εἴδαμε νά ἀνοίγει τό πρωί τό ἐργαστήρι του. Κάνει τό σταυρό του προτοῦ βάλει τό κλειδί στήν κλειδαρότρυπα. Τό ἴδιο κι ὅταν τόν εἴδαμε νά κλειδώνει φεύγοντας.

Ὁ δημοσιογράφος τόν ρωτοῦσε, ὅπως ἤθελε, γιά τόν τρόπο τῆς ζωῆς του. Ἐκεῖνος, ἀπαντοῦσε βέβαια, ἀλλά ἁπλᾶ καί καθαρά πετοῦσε καί τίς προσωπικές του ἀπόψεις. «Ἐγώ παιδί μου, ἐδῶ καί 8 χρόνια δέν ἔχω τήν κυρά μου. Τήν πῆρε ὁ Θεός κοντά του. Ἄς εἶναι εὐλογημένο τ’ ὄνομά του. Μέ περιμένει...».

― Πῶς περνᾶς τόν καιρό σου μπάρμπα Στέργιο, πῶς ζεῖς; «Πῶς νά τά περνάω παιδί μου; Νά, μετά τή δουλειά μου, βοηθάω λίγο στό σπίτι, μέ τά ἐγγονάκια μου... Μοῦ δίνουν κι αὐτά χαρά. Ξέρεις, θά τὄχεις διαβάσει στή Γραφή, εἶναι εὐλογημένα ἀπό τό Χριστό...

― Νά σᾶς κάνω μπαρμπα-Στέργιο μιά προσωπική ἐρώτηση; Πῶς περνᾶτε, πῶς ζῆτε, ποῦ ὀφείλεται ἡ μακροζωΐα σας;

«Μακροζωΐα; Ἄ, τίποτε τό ἰδιαίτερο... Νά, τρώγω ἐλαφρά, σηκώνομαι ἀπό τό τραπέζι χωρίς γεμάτο τό στομάχι. Τά βράδια τρώω νωρίς. Κάνω τό σταυρό μου, πίνω κι ἕνα ποτηράκι κόκκινο κρασί. Ἀποφεύγω ἁλάτι, ζάχαρη καί κρέας. Ἀπ’ τή μάνα μου τό κρατάω: Τετάρτη καί Παρασκευή δέν ἀρταίνομαι, ξέρεις, μένω καί μιά μέρα νηστικός, νά καθαρίζει ὁ ὀργανισμός μου. Τρώγω κι ἕνα μῆλο μέ τή φλούδα. Τό χωριό μας βγάζει καλά μῆλα, δέν τό ξέρεις; Γιά νά παινέψουμε καί λίγο τό χωριό μας!.. εἶπε γελώντας. Σταμάτησε γιά λίγο καί συνέχισε· «τό γέλιο εἶναι ὑγεία! Ὅποιος γελάει κάτι καλό θἄχει. Ἐξ ἄλλου κι ἡ Ἐκκλησία μας γελάει! Δέν ἄκουσες τόν Κανόνα τοῦ Πάσχα!... Πλημμύρα χαρᾶς. Νά σᾶς κεράσω κάτι παιδιά!» Κι ἔκανε μιά κίνηση σάν παραγγελία.

― Ὄχι, ὄχι, μπάρμπα-Στέργιο, ἡ ὁμιλία σου εἶναι τό καλύτερο κέρα- σμα γιά μᾶς...! «Βγάζω κάτι λεφτούλια ἀπ’ τή δουλειά μου!», εἶπε ἐκεῖνος.

― Βοηθᾶς τά παιδιά σου; βιάστηκε νά πεῖ ἕνας ἀπό μᾶς. «Ὄχι, ὄχι αὐτά στέκονται καλά!... Νά, τά λίγα πού βγάζω.... Κάναμε ἕνα ταμειάκι μέ τόν παπά, γιά μερικές ἀνάγκες..».

― Ἀνάγκες; εἶπε ὁ ἄλλος.

«Ναί, νά τίς προάλλες ἀρρώστησε ὁ γερο-Παναῆς, τί νά γίνει, καλέσαμε ταξί νά τόν πάει μέ τήν κυρά του στό Νοσοκομεῖο... καί νά τούς ξαναφέρει... Ἀναγκεμένοι ἄνθρωποι!». Σώπασαν γιά λίγο κι ὕστερα· ― Πῶς τά βλέπεις τά πράματα μπάρμπα-Στέργιο;

«Ἐγώ ἀγράμματος... ὄχι καί τόσο, ἔκανε μειδιώντας... Διαβάζω τό Ψαλτήρι... ἀλλά νά, ὁ Θεός νά βάλει τό χέρι του... γιατί ἄν βάλει τό πόδι του... Παιδί μου, τό σήμερα τὄχουμε, τό αὔριο δέν τὄχουμε, εἶναι τοῦ Θεοῦ. Σημερινοί εἴμαστε, ταχεινοί δέν εἴμαστε. Μήν τό ξεχνᾶμε. Πρέπει νά κάνουμε αὐτό πού λέει ἡ ψυχή μας κι ὄχι αὐτό πού λέει ὁ... σχώραμε Θεέ μου!

Σήμερα ὁ ἄνθρωπος ξέχασε νά ρωτάει ἀπό ποῦ ἔρχεται, γιατί ζάει, ποῦ πηγαίνει; Αὐτό μέ στενοχωρεῖ. Ἀδελφέ μου, κι ὁ γάιδαρος ζάει... Ὅμοια κι ὁ ἄνθρωπος;». Οἱ δημοσιογράφοι σταμάτησαν, μπῆκαν σέ σκέψη. Τόν εὐχαρίστησαν, τόν ἀποχαιρέτησαν κι ἔφυγαν. Δέν ξέρω ἄν ὁ μπάρμπα-Στέργιος εἶναι ἅγιος, ὁ Θεός μόνο τό ξέρει. Διαπιστώνω ὅμως πώς ὁ μπαρμπα-Στέργιος ἔδωσε μαρτυρία πίστεως!

ΔΗΜ. Χ. ΜΠΟΣΙΝΑΚΗΣ

Σύνδεσμος τεύχος 491, Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2014