Πολλές φορές ακούμε ανθρώπους να λένε: «Εγώ είμαι καλός άν­θρωπος. Τι κι αν δεν εκκλησιά­ζομαι; Πιστεύω με τον δικό μου τρόπο. Κάνω καλά έργα, αγαπάω όλο τον κό­σμο, ανθρώπου κακό δε θέλω. Μακάρι να ήταν όλοι σαν εμένα».Αυτοεπαινούνται δηλαδή και αυτο- δικαιώνονται. Αν πιστεύουν και στη με­τά Θάνατο ζωή, τότε έχουν και την εντύ­πωση πως ο Παράδεισος τους περιμένει ορθάνοιχτος.

Άλλοι πάλι επαινούνται από τους αν­θρώπους και προβάλλονται ως υπέροχα παραδείγματα με τα εξής περίπου λό­για: «Αυτός μάλιστα! Είναι σωστός άν­θρωπος. Αυτός είναι ο Χριστιανός που κάνει ένα σωρό καλά χωρίς να πηγαί­νει στην Εκκλησία και να έχει σχέση με παπάδες».Άλλοι πάλι νομίζουν τους εαυτούς τους καλούς χριστιανούς με το να πάνε σε δύο ή τρεις μεγάλες γιορτές στην Εκκλη­σία και να ανάψουν ένα κεράκι κι άλλοι με το να πάνε σε κανένα ξωκλήσι και να προσευχηθούν μόνοι τους, γιατί «ντρέπο­νται» να τους βλέπουν στην Εκκλησία.

Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική κι ας αποφεύγουν όλοι αυτοί να την αντι- κρύσουν.Καλός άνθρωπος μπορεί εύκολα να ονομαστεί εκείνος που κάνει μερικά πράγματα που αρέσουν στην κοινωνία κι ας μην αρέσουν στο Θεό.Καλός άνθρωπος μπορεί εύκολα να ονομασθεί αυτός που καλλιεργεί τον καθωσπρεπισμό, που δίνει μεγάλη ση­μασία στους κανόνες καλής συμπεριφο­ράς, που έχει δημιουργήσει μια οικογέ­νεια η οποία δεν έχει «ακουστεί» σε τί­ποτα.

Καλός χριστιανός όμως δεν μπορεί να ονομάζεται ο όποιος - όποιος. Διότι τα χριστιανικά κριτήρια δεν είναι αν­θρώπινα, αλλά Θεία. Είναι ο νόμος του Θεού, η Αγία Γραφή δηλαδή και η Αγία Παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αυτά ζυγίζουν τη χριστιανική μας αξία.Ο καλός χριστιανός δεν πιστεύει πο­τέ πως είναι καλός, γι αυτό και δεν επαι­νεί ποτέ τον εαυτό του. Καλλιεργεί σε βάθος την ταπεινοφροσύνη που είναι η ασφάλεια όλων των αρετών, ελπίζει μό­νο στο έλεος του Θεού και ό,τι- κάνει το κάνει για τη δόξα Του.

Ο καλός χριστιανός εκκλησιάζεται α­νελλιπώς, αισθάνεται ότι είναι ζωντανό μέλος του Σώματος του Χριστού, εξομο­λογείται τακτικά και με συντριβή τα αμαρτήματά του, κοινωνεί επίσης τακτι­κά των Αχράντων Μυστηρίων και μελε­τά το λόγο του Θεού, για να γνωρίζει το Αγιο θέλημά Του.Ο καλός χριστιανός τέλος, έχει δια­κριτικό και απλανή Πνευματικό Πατέ­ρα στον οποίο κάνει υπακοή.Ας φροντίσουμε, να γίνουμε όχι «κα­λοί άνθρωποι», αλλά καλοί χριστιανοί, γιατί είναι αλήθεια πως η κόλαση έχει πολλούς «καλούς ανθρώπους», αλλά κανένα καλό χριστιανό.

«Αντίπας ο Περγάμου»