Αγρότης αροτριά μέ τό Ησιόδειον άροτρο τό χωράφι του. Κάποια στιγμή τό υνί του αλετριού βρήκε  σε πέτρα. Κεντρίζει τα βόδια να προχωρήσουν. Μα αύτα στύλωσαν τα πόδια τους και μήτε πίσω μήτ’ έμπρός πη­γαίνουν. Ό ζευγολάτης θύμωσε. Λακτίζει τα ζώα και τα χτυπά αλύπητα. Τα βόδια έκαναν μια δυνατή μπροστά καί βγήκε από τό χώμα ενα μάρμαρο τραπεζοειδές. Τό βράδυ είπε τό συμβάν στήν σύζυγό του. Τής πρότεινε να τό φέρη στο  σπίτι γιά τραπέζι.

- Όχι! Μπορεί να είναι από εκκλησία καί θά χαθούμε.

- Καλύτερα -της άπαντά ό μπαρμπα-Γιάννης- είναι νά μείνη στο χωράφι άφημένο;

Τήν άλλη κιόλας μέρα σύναξε γείτονες νά τον βοηθήσουν νά τό μεταφέρη στο σπίτι καί νά τό βάλη τραπέζι. Του είπαν:

- Αυτό πρέπει νά είναι από Αγία Τράπεζα. Άφησε το εδώ που βρέθηκε.

Δεν τούς άκουσε. Τό τοποθέτησε γιά τραπέζι. Δύο εσοχές πού υπήρχαν στήν άκρη τοϋ μαρμάρου εκρινε πώς είναι πολύ καλές σταχτοθήκες γι’ αυτούς πού φουμέρνουν. Μέσα σέ τρεις χρόνους κόντεψε νά ξεκληριστή όλη ή οικογένεια. Ό σύζυ­γος στήν μεγάλη του άπόγνωση -«γιατί τόσο μεγάλη δοκι­μασία βρήκε τό σπίτι μου;»- ειδε σέ όνειρο άνδρα νά τον άπειλή καί νά του λέγη:

- Άν δέν μέ βγάλης εξω από τό σπίτι σου στον ήλιο και στήν βροχή, κανένας δέν θά μείνη στήν οικογένειά σου.

Ή γυναίκα του:

-Οί γείτονες σου τό είπαν κι εγώ τό υποψιάστηκα, αλλά δέν μέ άκουσες.

Ακόμα εξω βρίσκεται στήν άκρη τοϋ χωραφιού καί μαρ­τυρεί ότι ή ασέβεια τιμωρείται.

Απο το βιβλίο:''Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας''.