Είναι γεγονός. Συνέβη τόν Μάιο ιοϋ 1941 σιήν οδό Πανεπι­στημίου, μπροστά σε εκατοντάδες μάτια θλιμμένων Αθηναίων καί τό άγριο βλέμμα δεκάδων οπλισμένων Γερμανών. Τό έκανε γνω­στόν, πρίν άπό λίγα χρόνια, χριστιανικό έντυπο.

'Ένα καμιόνι γεμάτο άπό εξαντλημένους, πεινασμένους Νεο- ζηλανδούς αιχμαλώτους στρατιώτες, έχει σταματήσει στήν άκρη τού δρόμου. Έκεΐ κοντά ένα ελληνόπουλο, ηλικίας 17-19 χρόνων, μέ φθαρμένα ροϋχα, κρατάει ένα μεγάλο ξύλινο δίσκο, τόν «νταβλά», δπως τό λέγανε, γεμάτο κουλούρια πρός πώληση. Δέν είχε ένσκήψει άκόμη τό μεγάλο μαρτύριο της γνωστής πείνας της Κατοχής. Στέκεται ακίνητο. Κοιτάζει μέ συμπάθεια τούς αιχμαλώ­τους, μέ προβληματισμό τούς Γερμανούς. Παίρνει τήν μεγάλη άπόφαση. Χωρίς νά δειλιάσει προχωρεί καί αδειάζει δλη τήν πρα­μάτεια του στό αυτοκίνητο μέ τούς αιχμαλώτους. Οί Γερμανοί άγριεύουν, άλλά σαστίζουν, δέν έπεμβαίνουν καί ό μικρός ίίρωας της αρετής άπομακρύνεται ήρεμα καί διακριτικά.

Τότε τόν πλησιάζει ένας καλοντυμένος μεσήλικας κύριος, βγά­ζει τό πορτοφόλι του καί ρωτάει πόσο στοιχίζουν τά κουλούρια. Ό νεαρός άπαντά: «Μά εγώ κύριε δέν τά πούλησα, τά φίλεψα». Τά «φίλεψα», μία όμορφη λέξη πού συνήθιζαν παλαιότερα, άντί τής λέξεως έδώρησα. Ένώ ό μικρός κουλουροπώλης χανόταν σέ μία πάροδο, ό χρονογράφος μάς διέσωσε ένα άκόμη στοιχείο τής ταυτότητάς του, τό μικρό του όνομα «Σωτήρης», δταν ένας άλλος νεαρός τοΰ φώναξε, «γειά σου, Σωτήρη παλληκάρι».Ήρωϊκές πράξεις τής εποχής εκείνης, πού ξεπηδοϋσαν άπό ευγενικές ψυχές, χαριτωμένες άπό τόν Θεό.

XΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ