Χρόνια πολλὰ περάσανε Ἐκκλησία γιὰ νὰ πάω
καὶ ἀπ'τὸ χέρι τοῦ παπά ἀντίδωρο νὰ φάω.
Θυμᾶμαι ἀπὸ πολὺ παλιὰ ὅταν ἤμουνα παιδάκι,
ἔκανα στὸ ἱερὸ κι γῶ τὸ παπαδάκι.

Ἔφηβος σὰν ἔγινα πῆραν τὰ μυαλά μου ἀέρα ,
δὲν ἄκουγα τὴν μάνα μου οὔτε τὸν πάτερα.
Ἔμπλεξα μὲ δύο παιδιὰ καὶ ἔκανα παρέα,
ἔλεγα πῶς τώρα ἔγω περνάω πολὺ ὡραία.

Ἄρχισα τὶς δόκιμες καὶ πολλὰ ἀκόμα,
μέχρι τὸ μαυροτσίγαρο ἔβαλα στὸ στόμα.
Ξέχασα καὶ τοὺς γονεῖς καὶ πῶς ἔχω σπίτι,
τὸ μόνο ποῦ μὲ ἐνοίαζε ἦταν πιώμα καὶ ξενύχτι.

Γυναῖκες, μπὰρ καὶ ἡδονὲς ἦταν ἡ ζωή μου,
ἔλεγα πῶς μέσα κεῖ θέλω ν' ἀφήσω τὴν πνοή μου.
Εἶχα ξεχάσει ἐντελῶς πῶς νὰ κάνω τὸ σταυρό μου,
ζοῦσα καὶ κολύμπαγα μέσ' τὸν "θησαυρό" μου.

Πέρασαν τὰ χρόνιά μου χωρὶς νὰ καταλάβω,
εἶχα ἀπὸ μικρὸ παιδὶ Χριστὸ νὰ μεταλάβω.
Ἔτσι ὅπως καθόμουνα μία μέρα στὸ κρεβάτι,
ἐννοιωσα μέσ' τὴν καρδία νὰ μ'ἐνόχλει σὰν κάτι.

Ἦταν πόνος δυνατὸς ἀνάμεικτος μὲ φόβο,
λέω γιὰ τὰ ραδίκια ἀνάποδα τώρα μὲ μίας μὲ κόβω.
Τὸ βλέμμα τότε ἔριξα σὲ....μία εἰκόνα σκονισμένη,
κρεμασμένη σὲ μία γωνιὰ χρόνια ξεχασμένη.

Πέρασαν ἀπ' τὸ μυαλὸ ὅσα εἶχα κάνει
καὶ τότε ὁ δόλιος ἐνοίωσα πόσο εἶχα ἁμαρτάνει.
Ἔφτασα στὰ πενήντα μου καὶ ἤμουνα ρεμάλι,
προσπάθησα τὶς αἰσθήσεις μου νὰ ἀνακτήσω πάλι.

Τάμα τότε ἔκανα ἀπ'τὸν θάνατο ἂν γλιτώσω,
ὅτι πάθος εἶχα καὶ κακὸ μία κ' ἔξω νὰ σκοτώσω.
Τελικὰ ὅλα πέρασαν ὁ Θεός μου ἔκανε τὴ χάρη
καὶ τὸν χάρο ἐδίωξε μακριὰ νὰ μὴν μὲ πάρει.

Τότε ἀποφάσισα συνήθειες ν' ἀλλάξω
καὶ ὅσα καλὰ δὲν ἔκανα τώρα νὰ τὰ πράξω.
Ἔτρεξα σ' ἕναν πάπα ντρέπομαι τοῦ λέω
καὶ αὐθόρμητα ξεκίνησα μὲ λυγμοὺς νὰ κλαίω.

Εἶχα βίο ἁμαρτωλὸ ἀπὸ ποῦ νὰ ξεκινήσω,
πῶς τὸν Θεὸ ποῦ συγχώρει ἐγὼ νὰ συγκινήσω;
Πίστευα πῶς ἡ ζωὴ στὸν τάφο τελειώνει
καὶ τὸ σῶμα ὅσο ζεῖ ὁ χρόνος τ'ἀλλοιώνει.

Ἡ ψυχή μου ἔλεγα πῶς καθόλου δὲν μὲ μέλει,
γιατί οἱ ἁμαρτίες καὶ οἱ ἡδονὲς εἶναι γλυκιὲς σὰν μέλι.
Ἔλεγα καὶ πίστευα βλακεῖες πολλὲς ἀκόμη
καὶ ὅσους ἔγω παρέσυρα ζητάω θερμὰ συγγνώμη.

Μετανοιωσα ἀληθινὰ μὲ δάκρυα στὰ ματιὰ ,
τὶς ἁμαρτίες πέταξα τὶς ἔκανα κομμάτια.
Ἐνίωσα πόθο καὶ καημὸ χριστιανικὰ νὰ ζήσω
καὶ τὴν παλιά μου τὴν ζωὴ μὲ πράξεις καλὲς νὰ σβήσω.

Πῆγα λοιπὸν κοινώνησα, ἂχ πόσο μου εἶχε λείψει,
τὸν μικρό μου ἑαυτὸ πῶς τὸν εἶχα ἐγκαταλείψει;
Ἕνα ἔχω νὰ σᾶς πῶ ἀδερφοὶ μετανοῆστε,
πάντα μέσα στὴν ζωὴ μὲ τὸ Χριστὸ νὰ εἶστε.

Πηγή:Δρόμος ασκητών