Η σοφία τῶν πατέρων τῆς ἐρήμου εἶναι ἀσύγκριτη. Εἶναι πάνω ἀπό κάθε σοφία πού χαρακτηρίζεται ὡς τέτοια ἀπό τούς ἀνθρώπους. Δέν εἶναι στοχασμός, δέν εἶναι νοήματα ντυμένα μέ λέξεις πολύπλοκες και δυσνόητες στούς πολλούς. Εἶναι σοφία «ἄνωθεν κατερχόμενη», δῶρο τοῦ Πανσόφου Θεοῦ στις ψυχές ἐκεῖνες πού μέ αὐταπάρνηση Τόν ἀγάπησαν, ταπεινώθηκαν ἕως ἐσχάτων, παραδόθηκαν ὁλόψυχα στό θέλημά Του καί ἔφθασαν σε μέτρα ἁγιότητος ἀκατάληπτα στο δικό μας νοῦ τό σκοτισμένο ἀπό τά πυκνά σύννεφα τῆς ἁμαρτίας.

Ἀπογοητευμένος μία μέρα ὁ γράφων γιά τήν «ἀπώλεια» τῆς Χριστιανικῆς του συνέπειας ἐξ αἰτίας τῶν πολλῶν ὑποχρεώσεων, κατέφυγε σέ κατά Θεόν σοφό καί ἔμπειρο πνευματικό γιά νά ζητήσει συμβουλή. Οἱ παρακλητικοί λόγοι του ἐπι κεντρώθηκαν σέ ἕνα χωρίο πατερικό Γέροντος τῆς ἐρήμου, ὁ ὁποῖος κι ἐκεῖνος ἐλυπεῖτο κατάκαρδα πού δέν μποροῦσε ὅλη τήν ἡμέρα νά προσεύχεται ἤ ὁ λογισμός του νά εἶναι τουλάχιστον προσευχητικός. Ὁ ἐρημίτης αὐτός κάθε βράδυ πρίν πέσει νά κοιμηθεῖ ἔλεγε τήν ἑξῆς φράση: «Ἁμαρτίας ἔχω οἶδας. Εὐσπλαχνίαν ἔχεις οἶδα. Σῶσον με Χριστέ ὡς οἶδας». Δηλαδή, γνωρίζεις Κύριε ὅτι ἔχω ἁμαρτίες. Ἐγώ ἐπίσης γνωρίζω ὅτι ἔχεις εὐσπλαχνία. Σέ παρακαλῶ Χριστέ σῶσε με ὅπως Ἐσύ γνωρίζεις.

Αὐτά τά λόγια εἶναι ἡ ἀνακεφαλαίωση τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς ἑνός πνευματικοῦ ἀγῶνος. Ὁ ἐ ρη μίτης τά ἔλεγε αὐτά τά λόγια χωρίς νά ξέρει τό θεολογικό βάθος τους. Καί δέ γνώριζε, διότι ἁπλούστατα, βίωνε σέ βά θος τό σωστικό μυστήριο τῆς ταπεινοφροσύνης. Εἶχε ὄχι ἁπλή μνήμη καί γνώσεις περί τῆς ἁμαρτωλότητός του, ἀλλά ἐπίγνωση περί αὐτῆς. Καί ἐπειδή εἶχε ἐπίγνωση, ἔκανε ἐν ἐπιγνώσει ὁμολογία τῆς ἁμαρτωλότητός του στή προσευχή, μέ ἐξομολογητική πονεμένη κραυγή, πού ἐξέφραζε ὅλη τήν ἐσωτερική ὀδύνη τοῦ ἀληθινά μετανοοῦντος. Τό μυστικό ἐδῶ εἶναι ἡ ὁμολογία (πάλι ἐν ὥρᾳ προσευχῆς) τῆς βαθειᾶς ἐλπίδος του στήν ἀπέραντη εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ, τῆς ἀγάπης πού «θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι».Καί τέλος, ὅπως Αὐτός ξέρει, δηλαδή μέ τούς τρόπους πού ἡ πανσοφρία καί ἡ ἀγάπη Του γνωρίζει νά οἰκονομεῖ τά πράγματα γιά τη σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Μέ ἄλλα λόγια, ἔχοντας ἐπίγνωση τῆς ἁμαρτωλότητός του, ἐναπέ θετε τίς βάσιμες ἐλπίδες του στην εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ παρα καλώντας τον νά ἐνεργήσει ἐκεῖνος ὅπως ξέρει γιά τή σωτηρία του.

Αὐτός ὁ λογισμός προσευχή, πρέπει νά τυπωθεῖ στή μνήμη μας, νά ἀπασχολεῖ τή σκέψη μας κάθε ἡμέρα καί ἰδιαίτερα ὅταν ἡ συνείδησή μας μᾶς ἐλέγχει γιά ἁμαρτίες. Αὐτός ὁ προσευχητικός λογισμός θά μᾶς κρατᾶ στήν ἀσφάλεια τῆς ταπεινώσεως, στή μυστική χαρά τῆς ἐλπίδος καί στη βεβαιότητα τῆς ἀνταπόκρισης τοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης, ὅτι θά βρεῖ τρόπο νά μᾶς σώσει, τόν ὁποῖο ἐμεῖς δέν τοῦ τόν ὑποδεικνύουμε. Αὐτή ἡ καθημερινή στάση ζωῆς ἔναντι τοῦ Θεοῦ, τοῦ παρέχει ὅλες τίς προϋποθέσεις νά ἐπέμβει στή ζωή μας σωστικά, ἀφοῦ τοῦ προσφέρουμε τήν προσωπική μας ἐλευθερία, μέ τό «σῶσον με Χριστέ ὡς οἶδας».

«Ἀντίπας ὁ Περγάμου»