Oταν οἱ Μαθητές ἀντίκρυσαν τόν προσφιλῆ Διδάσκαλό τους πάνω στόν Σταυρό, γυμνόν, ἔρημον, περιφρονημένον, νά ἀποθνήσκει, ἔσβησαν ὅλες οἱ ἐλπίδες τους. Ἐξ αἰτίας τῆς ἀποτυχίας Του. Καί τί ἔκαναν; Ἔσπευσαν νά κλεισθοῦν σ’ ἕνα δωμάτιο γιά νά συνέλθουν ἀπό τήν συμφορά, πού τούς βρῆκε. Νά φαντασθοῦν ὅτι θά ἀναστηθεῖ; Τούς τό εἶχε προείπει βέβαια ὁ Κύριός τους. «Μετά τρεῖς ἡμέρας ἐγείρομαι» (Ματθ. κζ’63). Αὐτοί ὅμως τό ἔβγαλαν τελείως ἀπό τό μυαλό τους. Ἀλλά ξαφνικά «τῶν θυρῶν κεκλεισμένων» ὅπου ἦσαν συνηθροισμένοι, βλέπουν τόν προσφιλῆ Διδάσκαλό τους. Τόν βλέπουν ζωντανό, ἔνδοξο, νικητή μέ ὑπέρλαμπρο μορφή! Πῶς νά μή χαροῦν; Καί πῶς νά μή σκιρτήσουν ἀπό χαρά; «Ἐχάρησαν οἱ μαθηταί ἰδόντες τόν Κύριον».

Ἀλλά ἡ χαρά τῆς Ἀναστάσεως εἶναι γενική καί παγκόσμιος χαρά. Γιατί μόνον οἱ Ἀπόστολοι καί ὄχι καί ἐμεῖς; Ναί καί ἐμεῖς πρέπει νά σκιρτοῦμε ἀπό χαρά γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας. Διότι ἡ Ἀνάσταση δέν εἶναι ἕνα ἁπλῶς χαρμόσυνο γεγονός τῆς ἐπιγείου ζωῆς τοῦ Κυρίου μας. Ἔχει βαθειά, μεγίστη σημασία. Καί ἰδού:

1. Εἶναι ἀπόδειξη τῆς θεότητος τοῦ Κυρίου. Πράγματι. Πόσοι ἐπέρασαν ἀπό τό πρόσωπο τῆς γῆς; Ἑκατομμύρια, δισεκατομμύρια ἀνθρώπων. Πολλοί ἀπό αὐτούς ἦσαν τρομεροί στή δύναμη, τό θάρρος, τήν εὐφυΐα. Ἔπαιξαν τούς ἰσχυρούς τῆς γῆς. Ἐτρόμαξαν λαούς. Διέλυσαν κράτη ἰσχυρά καί βασιλείας ἀρχαιοτάτους. Ποιός ὅμως ἀπό αὐτούς ἐνίκησε τόν θάνατον; Κανένας. Ἀπολύτως κανένας. Ὁ θάνατος τούς ἔπαιξε, τούς κατάπιε ὁ Ἅδης μέ τό παμφάγο στόμα του. Ὁ Ἰησοῦς ὅμως, μόνος Αὐτός ἀνεδείχθηκε ὁ νικητής. Τόν εἶδε καί ἐτρόμαξεν ὁ θάνατος. Ἔφριξε Ἅδης στήν παρουσία Του. Γιατί; Διότι «κατέλυσε τήν ἐξουσία του». Ἐπάτησε τόν θάνατον καί ἐπέτυχε νίκην περιφανῆ καί αἰωνία. Καί ἦταν ἑπόμενον αὐτό. Διότι ὁ Ἰησοῦς δέν εἶναι μόνον ἄνθρωπος. Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Θεάνθρωπος. Καί ἄν νίκησε τόν θάνατον, τόν ἐνίκησε ὡς Θεός. Καί ἄν ἀνέστη ἀνέστη ὡς ἀρχηγός τῆς ζωῆς. Καί ἄν ἀνέστησε τούς νεκρούς, τούς ἀνέστησε ὡς Θεός παντοδύναμος. Ναί, ἐνίκησε τόν πανίσχυρον θάνατον ὡς παντοδύναμος Θεός. Δέν πλανώμαστε λοιπόν. Ὁ Ἰησοῦς εἶναι Παντοκράτωρ. Καί ἄν Τόν πιστεύομε ὡς Θεό, καί ἄν Τόν λατρεύουμε ὡς Θεό, Τόν λατρεύουμε ὡς Κύριο, Τόν λατρεύουμε ἐν ἀληθείᾳ. Ἡ ἀνάστασή Του εἶναι ἡ τρανή, ἡ χειροπιαστή ἀπόδειξη τῆς θεότητός Του. Νά γιατί εἶναι ἀπόδειξη μεγάλης χαρᾶς τό μεγάλο τῆς πίστεώς μας γεγονός.

2. Εἶναι βεβαίωση καί σφραγίδα τῆς δικαιώσεώς μας. Τί ἔγινε πάνω στόν σταυρό; Ἀπέθανε ὁ Ἰησοῦς γιά χάρη μας. Ἐμεῖς ἁμαρτήσαμε. Καί ἡ ἁμαρτία μᾶς ἔκανε ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ καί παιδιά ὀργῆς καί κατάρας. Καί λοιπόν, δέν ὑπῆρχε πλέον γιά μᾶς χαρά καί εὐφροσύνη. Καμμιά χάρη ἀπό μέρος τοῦ Θεοῦ, καμμιά συγγνώμη καί παρρησία. Ὁ θάνατος καί ὁ Ἅδης, νά ὁ μισθός καί ἡ κληρονομία τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ἀλλ’ ὁ Ἰησοῦς μᾶς εὐσπλαχνίσθηκε. Μᾶς ἀγάπησε τελείᾳ ἀγάπῃ. Καί σαρκώθηκε, γενόμενος τέλειος ἄνθρωπος ὁ ὑπερούσιος Θεός. Καί φορτώθηκε τίς δικές μου ἁμαρτίες - ὅλων καί ὅλες τίς ἁμαρτίες - ὁ ἀναμάρτητος. Καί ἀπέθανε. Πάνω στόν Σταυρό, προσέφερε στόν ἐπουράνιό Του Πατέρα θυσία τήν ζωή Του γιά νά σχίσει τό χειρόγραφο τῶν δικῶν μας ἁμαρτιῶν, γιά νά δικαιώσει τούς ἁμαρτωλούς, γιά νά μᾶς σώσει ἀπό τήν καταδίκη τοῦ Ἅδη, γιά νά ἀνοίξειτόν Παράδεισο καί νά μᾶς ἀποκαταστήσει στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό τόν σκοπό θυσιάσθηκε ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ.

Ἀλλά, ἄραγε, ὁ ἐπουράνιος Πατέρας δέχθηκε τήν θυσία τοῦ Υἱοῦ Του; Ἄραγε μᾶς συνεχώρησε καί μᾶς δικαίωσε; Ναί. Ἀπόδειξη εἶναι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Υἱοῦ Του. Τόν ἀνέστησε ἐκ νεκρῶν. Γιατί; Γιά νά ἀποδείξει ὅτι δέχθηκε τήν ἐξιλαστήριον τοῦ Υἱοῦ Του θυσία καί χάρισε τήν ζωή καί τήν ἀθανασία σ’ ἐκείνους, ὑπέρ τῶν ὁποίων ἀπέθανε. Ἀλλοίμονον, ἄν ἔμεινε ὁ Ἰησοῦς στόν Ἅδη. Θά εἴμαστε ἀκόμα κάτω ἀπό τό κράτος τῆς ἁμαρτίας καί τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ. Τό λέγει ὁ Παῦλος: «Εἰ Χριστός οὐκ ἐγήγερται ματαία ἡ πίστις ὑμῶν· ἔτι ἐστέ ἐν ταῖς ἁμαρτίαις ὑμῶν» (Α’ Κορ. ιε’17). Ἀλλά ὁ Θεός «ᾔγειρεν αὐτόν ἐκ νεκρῶν» (Ρωμ. ι’9). Καί ἡ ἀνάστασή Του εἶναι ἡ ὑπογραφή τοῦ Θεοῦ στό συμβόλαιο τῆς σωτηρίας. Ὤ, κανένας δισταγμός δέν χωρεῖ, καμμιά ἀμφιβολίᾳ. Εἴμαστε σεσωσμένοι. Διότι ὁ Κύριος «παρεδόθη διά τά παραπτώματα ἡμῶν καί ἠγέρθη διά τήν δικαίωσιν ἡμῶν» (Ρωμ. δ’ 25).

3. Εἶναι ἐγγύηση τῆς ἀναστάσεώς μας. Πεθαίνομε τώρα. Καί ἡ ψυχρή τοῦ τάφου πλάκα, θέτει τέρμα στήν ἐπίγειο ζωή μας. Ἀλλά τί μέ αὐτό; Ὁ θάνατος εἶναι πρόσκαιρος. Ὕπνος· μόνο ὕπνος, ὁ ὁποῖος πρόκειται νά διακοπεῖ. «Προσδοκῶμεν ἀνάστασιν νεκρῶν». Καί θά ἀναστηθοῦμε. Βέβαια θά ἀναστηθοῦμε. Πῶς εἶναι δυνατόν νά μείνουμε αἰώνια στόν τάφο, ἀφοῦ δέν ἔμεινε ὁ Χριστός. Θά ἀναστηθοῦμε, διότι ἀνέστη Ἐκεῖνος. Μή λησμονοῦμε τήν ἀλήθεια. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ κεφαλή μας, καί ἐμεῖς εἴμαστε τό σῶμα Του καί τά μέλη τοῦ σώματός Του, ὅπως βεβαιώνει ὁ ἀπ. Παῦλος:

«Ὑμεῖς ἐστέ σῶμα Χριστοῦ καί μέλη ἐκ μέρους» (Α’ Κορ. ιβ’27). Ἀφοῦ λοιπόν ἀνέστη ἡ κεφαλή, ἀσφαλῶς μία ἡμέρα θά ἀναστηθοῦμε καί ἐμεῖς ἀπό τούς τάφους μας. Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐχέγγυο καί ἀσφάλεια τῆς δικῆς μας ἀναστάσεως. Τό λέγει καί αὐτό ὁ ἀπ. Παῦλος: «Χριστός ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο» (Α’ Κορ. ιε’ 20). Ἀπαρχή καί πρωτότοκος ἐν νεκρῶν Ἐκεῖνος, γιά νά ἀκολουθήσουμε ἐμεῖς. Τώρα ὁ Χριστός, ἔπειτα, οἱ ἄνθρωποι τοῦ Χριστοῦ, «ἀπαρχή ὁ Χριστός». Τό βεβαιώνει καί αὐτό ὁ ἀπ. Παῦλος: «Ἀπαρχή ὁ Χριστός, ἔπειτα οἱ Χριστοῦ ἐν τῇ παρουσίᾳ αὐτοῦ» (Α’ Κορ. ιε’ 23). Τότε θά σαλπίσει ἡ σάλπιγγα τοῦ Ἀρχαγγέλου καί «οἱ νεκροί ἐν Χριστῷ ἀναστήσονται πρῶτον» (Α’ Θεσσ. δ’ 17). Καί ἐμεῖς λοιπόν, θά ἀναστηθοῦμε. Τρισένδοξοι θά ἀναστηθοῦμε, ὅπως τρισένδοξος ἀνέστη ὁ Κύριός μας. Τά σώματά μας θά τά ἀναλάβουμε πάλιν, ὄχι ἀσθενικά καί εὐτελῆ καί φθαρτά, ὅπως τά παραδίδουμε εἰς τόν ψυχρόν τάφο. Θά τά λάβουμε ἄφθαρτα καί ἰσχυρά, ἔνδοξα, πνευματικά, οὐράνια.

Χαίρετε λοιπόν, λαοί καί ἀγαλλιᾶσθε. Σκιρτήσατε ἐν εὐφροσύνη. Κροτήσατε χεῖρας. Κρατήσατε τά δάκρυά σας. Σπεύδετε πρός τόν τάφο μέ χαρά, σπεύδετε μέ ἐλπίδα, «σπεύδετε ἀγαλλομένῳ ποδί». Τί καί ἄν ὑπάρχει θάνατος; Τί καί ἄν μᾶς ἀπειλεῖ κάθε στιγμή καί ὥρα; Ὁ Ἰησοῦς «ἔλυσε τάς ὀδύνας τοῦ θανάτου». Ἄς ἔλθει ὁ θάνατος σέ ὁποιαδήποτε ὥρα θέλει. Ὁ πόνος καί ἡ φρίκη τοῦ θανάτου δέν ὑπάρχει πιά γιά τούς πιστούς χριστιανούς. Ἀφοῦ ὁ Χριστός ἀνέστη, δέν τόν φοβούμαστε ἐμεῖς. Εἶναι ὁ νικητής τοῦ θανάτου καί ἀρχηγός τῆς ζωῆς. Ἀφοῦ ὁ Χριστός ἀνέστη, ἡ σωτηρία μας εἶναι ἐξησφαλισμένη. Ἀφοῦ ὁ Χριστός ἀνέστη θά ἀναστηθοῦμε καί ἐμεῖς μακάριοι καί εὐτυχεῖς.

Ὦ Κύριε! Χάρηκαν οἱ Μαθητές Σου, ὅταν σέ εἶδαν ἀναστημένον ἀπό τόν τάφο. Χαιρόμαστε καί ἐμεῖς οἱ σημερινοί μαθητές Σου γιά τήν ἔνδοξη Ἀνάστασή Σου, ἀφοῦ ἡ Ἀνάστασή Σου ἔγινε πηγή ζωῆς καί ἀφθαρσίας γιά μᾶς. Χαίρομε καί εὐλογοῦμε τό ὑπερύμνητο Ὄνομά Σου. Ἀνάστησέ μας, Κύριε, τώρα ἀπό τά νεκρά ἔργα τῆς ἁμαρτίας, γιά νά μᾶς ἀναστήσεις ἐνδόξους καί κατά τήν ἡμέρα τῆς Θείας Σου παρουσίας, γιά νά Σέ δοξάζομε στούς ἀπεράντους αἰῶνες. Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Καλλίστρατος Ν. Λυράκης

τ. Ἱεροκήρυξ

τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν

Πηγή:''ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ'' Ι.Ν ΑΓ.ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΕΥΚΑΚΙΩΝ